Spowiedź święta to chyba jeden z najmniej lubianych sakramentów. Rzadko można znaleźć osobę, która mówi o częstym i chętnym przystępowaniu do spowiedzi świętej. Ze mną jest tak samo, wiele wysiłku kosztuje mnie systematyczne korzystanie z tego sakramentu. Ale dlaczego cenię sobie spowiedź? Ano dlatego, że nie jeden raz po spowiedzi świętej odczułam to cudowne uczucie wewnętrznego pokoju. A im dłużej chodziłam z myślą o przystąpieniu do tego sakramentu, tym większa była radość spotkania z przebaczającym Bogiem. Spowiedź świętą nie traktuję tylko jako momentu w którym pozbywam się grzechów. Nie raz i nie dwa po spowiedzi użyłam określenia: „…ale mi teraz lekko…”. Ba, czemu miałoby być inaczej, jeżeli spojrzymy na to w sposób obrazowy.

Wyobraźmy sobie, że chodzimy z workiem na plecach do którego trafiają nasze grzechy. Grzechy śmiertelne to wielkie, ciężkie kamenie a grzechy powszednie to małe, drobne kamyczki. Czy jesteśmy w stanie przeżyć dzień bez żadnego grzechu powszedniego? Może ktoś tak, ale ja nie. I tak wrzucamy do tego worka te ciężary, im dłuższe okresy między jedną spowiedzią a drugą tym nasz worek staje się coraz cięższy. Dźwigamy ten ciężar, dźwigamy a przecież w każdej chwili moglibyśmy go oddać. Czemu tego nie robimy? Trudne jest to pytanie. Bardzo cenię sobie ten moment po spowiedzi, kiedy nie czuję już tego ciężaru na moim sumieniu, a serce jest wypełnione Bożą miłością. Spowiedź święta daje mi poczucie wewnętrznego pokoju. Dzięki temu sakramentowi mam poczucie, że nic złego( czyli nic, co nie byłoby zgodne z wolą Pana Boga), nie może mnie spotkać. Jestem przekonana, że gdy żyje w łasce uświęcającej to mam na sobie płaszcz ochronny, który pomaga w prawidłowej pielęgnacji najważniejszego organu – serca.

Dlaczego jeszcze cenię sobie spowiedź świętą? – ujmę to obrazowo –  gdy pojawiają się w moim życiu grzechy, to zaczynam się tak czuć jakbym chodziła po lesie, który niedawno dotknął pożar, wszystko jest szare, spalone i nie dające nadziei, ale myśl o zmianie tego stanu, czyli chęć spowiedzi, przynosi spojrzenie w dal i tam nagle widać polanę, a za nią już las niedotknięty ogniem, zielony i piękny. Polana to jakby moment w którym klękam u kratek konfesjonału i Jezus uzdrawia, wszystko staje się inne- piękne. Spowiedź to wejście w inny wymiar życia. Sakrament pokuty i pojednania jest dla mnie momentem, po którym chce mi się podejmować nowe wyzwania, pragnę na nowo pokochać, przebaczyć. Życie w łasce uświęcającej jest dla mnie jednym z najważniejszych zadań życia duchowego.

Iwona Śliżewska

Zobacz publikacje dotyczące sakramentu spowiedzi:

YOUCAT. Spowiedź

Spowiedź sakramentalna Praktyczny przewodnik dla penitentów i spowiedników

Spowiedź. To naprawdę pomaga!

Spowiedź. Sakrament odpuszczenia grzechów