Pamiętając, że mamy do czynienia z misterium, czyli z rzeczywistością, której do końca naszym rozumem nie zdołamy pojąć, popatrzmy na owoce sakramentu pojednania w świetle Katechizmu:

• Pojednanie z Bogiem przywraca grzesznikom łaskę Bożą i na nowo ich z Nim jednoczy. Towarzyszy temu pokój, pogoda sumienia i pociecha duchowa („zmartwychwstanie duchowe”). Człowiek po przyjęciu tego daru na nowo uczestniczy w godności i dobrach dzieci Bożych.
• Pojednanie z Kościołem pozwala naprawić lub przywrócić wspólnotę braterską, naruszoną i zranioną przez grzech; leczy tę wspólnotę i ożywia, umacniając jednocześnie nawracającego się grzesznika przez wymianę dóbr duchowych, stanowiących skarbiec całego Kościoła.
• Pojednanie z samym sobą – co wbrew pozorom wcale nie jest takie łatwe (zaakceptowanie siebie, przyjęcie siebie takiego, jaki jestem; przebaczenie sobie, skoro Bóg mi przebaczył).
• Sakrament pokuty odsuwa od nas także nieuchronność sądu, który dla grzesznika (gdy miałby on w sercu grzech ciężki) oznaczałby wykluczenie z Królestwa. Wraz z łaską rozgrzeszenia człowiek dostępuje także łaski odpustu, czyli częściowego lub całkowitego uwolnienia od kar doczesnych, grzechów zgładzonych już co do ich winy.

Mówi się czasem, że ktoś ma wypisane na swej twarzy wszystkie siedem grzechów głównych; proszę zatem uważniej popatrzeć na twarze ludzi wracających od konfesjonału po spowiedzi św. – ten widok może wystarczyć za wszystkie argumenty. „Człowiek o czystym sumieniu wyśpi się i na kamieniu!”.

Fragment książki pt. „Jak się spowiadać? Vademecum penitenta” (Wydawnictwo SALWATOR)

Autorstwa ks. Aleksandra Radeckiego

Książkę znajdziesz TUTAJ