Spowiedź to nie terapia, terapia to nie spowiedź
Spowiedź to nie terapia, terapia to nie spowiedź
Często bywa tak, że do spowiedzi popycha nas ból duszy, wywołany wyrzutami sumienia, które są naturalnym (i zdrowym) objawem chorującej duchowości. Zdarza się wówczas, że zaczynamy traktować konfesjonał jak popularną kozetkę w gabinecie psychologa. Naszym priorytetem staje się uwolnienie od negatywnych emocji, bólu który rozdziera nasze serce. Oczyszczenie z grzechów i spotkanie z miłosierdziem Boga zdają się schodzić na dalszy plan. Tymczasem istotą Sakramentu Pokuty jest właśnie to drugie. Owszem, uzdrowienie naszych poranionych emocji może stać się konsekwencją spowiedzi, ale nie jest co cel sam w sobie.
Spowiedź to nie terapia, a terapia to nie spowiedź. Podobnie jak spowiednik to nie psycholog, a psycholog to nie spowiednik. Chociaż oczywiście nie da się zupełnie wykluczyć psychologii ze spowiedzi. Przeżycia emocjonalne podczas sakramentu pokuty i pojednania nie są jednak najważniejsze. Bardzo często bywa tak, że spowiedź święta staje się momentem przełomowym, nowym początkiem. Zwłaszcza kiedy przystępujemy do niej po dłuższym czasie życia w grzechu, mając za sobą trudne doświadczenia i poplątaną historię życia. Spotkanie z miłością Boga, oddanie Mu tego, co w nas złe, grzeszne i brudne, staje się impulsem do wejścia na drogę przemiany, nie tylko tej duchowej, ale i emocjonalnej. Bywa, że po odejściu od konfesjonału, czyli po zrobieniu tego pierwszego, ale jakże istotnego kroku, trafiamy na terapię do gabinetu psychologa. Uzdrowienie to proces.
W moim życiu (i wiem że nie tylko w moim) to właśnie nawrócenie i spowiedź święta, były takim impulsem do zmian. Pan Bóg w swoim miłosierdziu, nie tylko wybaczył mi grzechy w Sakramencie Pokuty, ale Jego miłość i opieka zaczęła zataczać coraz szersze kręgi. Pokazał mi, i wciąż to czyni, co w moim sercu potrzebuje uzdrowienia i odnowy, dał szanse przepracowania różnych trudnych spraw, również pod fachową opieką psychologa. Jednak pierwszy krok należał do mnie. A była nim decyzja o nawróceniu i spowiedzi świętej. Nie traktujmy więc spowiedzi jak ekspresowej terapii, która załatwi wszystkie nasze problemy. Niech to będzie przede wszystkim spotkanie z kochającym Ojcem, który – jeśli Mu na to pozwolimy – we właściwym czasie zajmie się wszystkim, co nas boli i zniewala. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili (Hbr 4,16).
Magdalena Pawełczyk
Najnowsze artykuły
Dostrzeż gotowość Boga do przebaczania
Aby się wyspowiadać, w konfesjonale musi być obecny kapłan. Niby oczywistość, ale jakże symboliczna. Obecność kapłanów w konfesjonałach jest oznaką gotowości Boga do przebaczenia człowiekowi. Do dzisiaj pamiętam uwagę mojego pierwszego proboszcza z Cedyni, ...
Jak często się spowiadać, aby spowiadać się dobrze?
Częstotliwość przystępowania do spowiedzi wyznaczają nam na ogół dwie rzeczywistości: nakaz związany z przykazaniem kościelnym i obietnica, którą przekazała światu św. Małgorzata Maria Alacoque. Czy któraś z nich jest gwarancją dobrej spowiedzi? Drugie...
Dlaczego cenię sobie spowiedź świętą?
Spowiedź święta to chyba jeden z najmniej lubianych sakramentów. Rzadko można znaleźć osobę, która mówi o częstym i chętnym przystępowaniu do spowiedzi świętej. Ze mną jest tak samo, wiele wysiłku kosztuje mnie systematyczne korzystanie z tego sakramentu. Ale...
Świadectwo księdza: młodzież a spowiedź
Kiedy miałem piętnaście lat, nie rozumiałem jeszcze, że spowiedź może być naprawdę uwalniająca. Od tamtego czasu wiele się jednak wydarzyło. Zostałem księdzem. Teraz z ogromną radością pokazuję młodym ludziom piękno Bożej miłości i Bożego miłosierdzia, którego...
Od konfesjonału do ołtarza
Eucharystia powinna być centrum życia każdego chrześcijanina. Wydaje się, że często jednak przechodzimy nad nią do porządku dziennego i tak naprawdę nie rozumiemy jej sensu i znaczenia dla naszego życia. Ja sama odkryłam cud Eucharystii mając ponad 25 lat....
Patron dobrej spowiedzi – św. Gerard Majella
Prawie każdy z nas ma swojego patrona. Święci i błogosławieni, którzy noszą takie imiona, jakie nadali nam nasi rodzice, czują się w obowiązku opiekować się nami i wstawiać się za nami u Boga. Zwłaszcza jeśli sami o nich pamiętamy i zwracamy się do nich w...