Nikt z nas nie pamięta momentu własnych narodzin. Możemy się tylko domyślać, że musiała to być bardzo trudna chwila. Zostaliśmy wyrwani z bezpiecznego miejsca, u mamy pod sercem, gdzie żyliśmy od dziewięciu miesięcy. Nagle nasz maleńki, przytulny świat zmienił się w nowy, obcy, zimny i pewnie trochę dziwny. To doświadczenie musiało być bolesne. Zapewne wcale nie mieliśmy ochoty opuszczać tego bezpiecznego miejsca, jakim był brzuch naszej mamy. Tamten moment jednak wszystko zmienił. Mimo, że wtedy było ciężko, być może bolało, to przecież nikt z nas nie chciał wrócić. Dopiero w momencie narodzin, rozpoczęła się przecież tak na dobre nasza wielka przygoda, jaką jest życie.

       Są jednak takie „narodziny”, które możemy pamiętać. Co więcej, sami możemy podjąć decyzję   o tym, aby narodzić się na nowo! Mam tutaj na myśli spowiedź świętą, bo właśnie poprzez ten Sakrament za każdym razem otrzymujemy nowe życie. Co łączy jedne narodziny z drugimi? Obydwa są bolesne. Obydwa jednak niosą w następstwie życie! Zerwanie ze starym, grzesznym życiem, w którym, o zgrozo, często czujemy się pozornie bezpiecznie, jest trudne jak moment porodu, podczas którego przyszliśmy na świat. Ale to jest jedyna droga prowadząca do życia. A prawdziwe życie w obfitości często wymaga od nas poświęcenia, wysiłku. Jest wyzwaniem, które początkowo bolesne, przynosi dobre owoce. Dlatego nie możemy zatrzymywać się na tym, co trudne. Tak, obnażenie swojej grzeszności w konfesjonale, w obecności spowiednika jest niesłychanie wymagające, często nawet traumatyczne, bo mówimy o grzechach i sprawach, które nie należą do przyjemnych… Wolelibyśmy wielokrotnie wymazać nasze grzechy z pamięci, a przy kratkach konfesjonału trzeba jeszcze raz o nich powiedzieć. Ale to jest tylko etap. Ktoś mądry kiedyś powiedział, że wszystko, co piękne, rodzi się w bólach. Ta prawda dotyczy także, a może przede wszystkim, Sakramentu Pokuty.

      To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić (J 3,6-7). Sam Jezus wskazuje nam na potrzebę powtórnych narodzin. Nikodem, który był adresatem tych słów, nie rozumiał ich. Patrzył tylko przez pryzmat narodzin, w momencie których człowiek, dzięki swoim rodzicom, przychodzi na świat. Tymczasem potrzeba głębszego spojrzenia. Ludzie, którzy mają za sobą radykalne nawrócenie, często porównują to wydarzenie do nowego początku. Choć czują się wciąż tacy sami zewnętrznie, to wewnętrznie są innymi ludźmi. Zmienia się ich myślenie, ich serce. Rodzi się nowy, duchowy człowiek. To nowe życie możemy i my rozpocząć. Choćby od dzisiaj, od teraz… „Wystarczy” odwrócić się od grzechu. To nie jest łatwe, ale na szczęście nikt nie oczekuje, że ma się to dokonać wyłącznie naszą mocą. Współpracujmy z Duchem Świętym! Od naszej strony potrzebna jest „tylko” decyzja i pozwolenie, aby Bóg zrodził nas na nowo w Sakramencie Pokuty. Wyrazimy tę zgodę?

Magdalena Pawełczyk