Kto przeczytał chociaż fragmenty Dzienniczka św. siostry Faustyny Kowalskiej wie, jak ogromną wagę ta Apostołka Bożego Miłosierdzia przykładała do sakramentu pokuty. Sama przystępowała do niego co siedem dni, a i tak zdarzało się, że miała wątpliwości czy nie robi tego zbyt rzadko! Czytając jej zapiski dotyczące przeżywania spowiedzi świętej możemy bardzo się zawstydzić, kiedy popatrzymy na swoje własne przeżywanie tego sakramentu. Przyjrzyjmy się pokrótce wskazówkom, które pozostawiła nam ta niezwykła Święta.

    Według św. Faustyny ze spowiedzi świętej powinniśmy odnosić dwie korzyści: uleczenie oraz wychowanie – dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko. Przed uklęknięciem przy kratkach konfesjonału powinniśmy pomodlić się za spowiednika o światło Ducha Świętego dla niego. Tak jak czyniła to za każdym razem św. Faustyna. Podaje ona również cztery cechy, które są niezbędne, aby spowiedź święta była dobra, owocna i pożyteczna dla penitenta. Po pierwsze są to szczerość i otwartość. Dusza nieszczera, skryta naraża się na wielkie niebezpieczeństwo w życiu duchownym i sam Pan Jezus nie udziela się takiej duszy w sposób wyższy, bo wie, że ona nie odniosłaby korzyści z tych łask szczególnych. – pisze św. Faustyna. Jaka jest moja spowiedź? Czy staję w prawdzie przed Bogiem i samym sobą? Czy nie kombinuję i wymyślam usprawiedliwienia, szukam okoliczności łagodzących? Czy co gorsza nie zatajam jakiegoś grzechu? Dalej św. Faustyna zwraca uwagę na konieczność posiadania pokory. Czytamy w Dzienniczku: Pycha duszę utrzymuje w ciemności. Ona nie wie i nie chce dokładnie wniknąć w głąb swej nędzy, maskuje się i unika wszystkiego, co by ją uleczyć miało. Czy potrafię przyznać się do winy? Czy posiadam szczerą intencję oczyszczenia się z grzechów i poprawy? Czy nie traktuję spowiedzi jak pralnię – pozbędę się brudu, a potem i tak wrócę do „starego życia”? Po trzecie, aby spowiedź była dobra potrzebne jest posłuszeństwo. Św. Faustyna uzasadnia to w następujący sposób: Dusza nieposłuszna nie odniesie żadnego zwycięstwa, chociażby ją sam Pan Jezus bezpośrednio spowiadał. Spowiednik najdoświadczeńszy nic takiej duszy nie pomoże. Na wielkie nieszczęścia naraża się dusza nieposłuszna i nic nie postąpi w doskonałości, i nie da rady w życiu duchownym. Bóg najhojniej obsypuje duszę łaskami, ale duszę posłuszną. Grzeszymy, ponieważ bardziej słuchamy świata, siebie i szatana niż Pana Boga. Czy moje przygotowanie do spowiedzi opiera się na posłuszeństwie Bożym przykazaniom? Czy nie tworzę własnych definicji grzechu, wybierając tylko to, co według mnie jest złe? Czy potrafię przyjąć słowa spowiednika, choćby te najsurowsze, ufając że pochodzą one od samego Jezusa?

       Spowiedź święta opierająca się na fundamencie szczerości, pokory i posłuszeństwa to spowiedź dobrze odbyta. Taka, która pozwala później przykładem św. Faustyny odczuć wdzięczność za dobrze przeżyty sakrament pokuty. Kiedy odejdę od kratki, obudzę w duszy mojej wielką wdzięczność ku Trójcy Świętej za ten cudowny i niepojęty cud miłosierdzia – pisze siostra. Warto wziąć pod uwagę wskazówki Apostołki Miłosierdzia i dokonać rachunku sumienia pod kątem tych cnót, które ona podaje. W końcu Święci są po to, aby nie tylko nas zawstydzać, ale przede wszystkim stanowić przykład jak troszczyć się o życie duchowe, przecież przerabiali to na własnej skórze!

Magdalena Pawełczyk