W historii Kościoła katolickiego zapisało się wielu świętych kapłanów, którzy wyniesieni na ołtarze stali się przykładami wiary. Nie są nimi tylko dla księży, jako ich „branżowi koledzy”, ale także dla nas – świeckich. Wśród nich mamy również takich, którzy kładli szczególny nacisk na sakrament pokuty. Z pewnością należy do nich patron proboszczów, św. ks. Jan Maria Vianney. Dał się on poznać jako ceniony kaznodzieja, ale także jako dobry spowiednik. Wiele z pism, których był autorem, zostało poświęconych właśnie spowiedzi świętej. Treści tam zawarte, pomimo upływu stu sześćdziesięciu lat od śmierci świętego, są nadal aktualne. Przede wszystkim jednak, ks. Vianney zasłynął jako niezwykły spowiednik, który ma dar czytania w ludzkich sumieniach i przepowiadania przyszłości. Przyciągało to  do jego parafii tłumy penitentów, którzy przybywali nawet z odległych miejscowości, aby się u niego wyspowiadać. Vianney spędzał w konfesjonale od 13 do 17 godzin dziennie. Szacuje się, że w ciągu czterdziestu lat pełnienia funkcji proboszcza wysłuchał około miliona spowiedzi!

      Co dzisiaj powiedziałby nam św. Jan Maria Vianney, gdyby nadal żył między nami? Możemy się tego domyślić, nie tylko wyciągając wnioski po zapoznaniu się z historią jego życia, ale także poprzez lekturę jego pism. Dobra spowiedź – przywraca nam przyjaźń Boga i prawo do nieba; zła – pozbawia nas szczęścia wiecznego i wtrąca w otchłanie piekła – pisał św. Jan Maria Vianney. Zachęcał nie tyle do samej spowiedzi, ale do dobrej spowiedzi, a więc takiej, którą poprzedzi solidne przygotowanie. Zalecał on staranne prześledzenie wszystkich grzechów w ramach rachunku sumienia, poprzedzonego gorliwą modlitwą do Ducha Świętego. Argumentował to w ten sposób: Jeżeli nie będziemy błagali Ducha Świętego o światło, to nigdy nie poznamy stanu swojej duszy i nigdy też nie będziemy mieli szczerego żalu. Przypominał także o grzechu zaniedbania, o którym prawie nikt nie myśli. Zgrzeszyć przecież można myślą, pragnieniem, słowem, uczynkiem i zaniedbaniem spełnienia dobra. Co więcej, św. Jan Maria Vianney wskazywał także na tzw. grzechy ukryte, przekonując że o niektórych swoich grzechach nigdy się nie dowiemy na tym świecie. Zaliczał do nich przede wszystkim grzech zgorszenia, kiedy nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasze zachowanie może mieć negatywny wpływ na innych ludzi.

      Jak przystało na świętego kapłana, podkreślał z mocą, że  w osobie spowiednika zasiada w konfesjonale sam Jezus Chrystus. To nie tylko ma nas ośmielać, ale przede wszystkim motywować. Mamy wyznać grzechy z pokorą, szczerze, roztropnie i całkowicie. W czasie natomiast kiedy kapłan będzie wam udzielać rozgrzeszenia, upokarzajcie się tak, jak się upokorzył Jezus Chrystus wtedy, kiedy modlił się w Ogrodzie Oliwnym – proście Boga, by to rozgrzeszenie potwierdził w niebie – zachęca nas św. Jan Maria Vianney. Po otrzymaniu rozgrzeszenia i odejściu od konfesjonału zaczyna się ustawiczna praca. Święty spowiednik ma tutaj dla nas kilka rad: nie ufać sobie i mieć się na baczności, unikać okazji do złego (również złego towarzystwa!), uciekać się do modlitwy i jak najprędzej podnosić się z upadku, kiedy zgrzeszymy. Warto wziąć sobie do serca te wskazówki, tak aby nasze prawo do nieba nieustannie pozostawało aktualne, powinno być ono przecież priorytetem w życiu każdego chrześcijanina.

Prośmy św. Jana Marię Vianney’a, aby uprosił nam łaskę dobrych spowiedzi!

Magdalena Pawełczyk