Być może zastanawiasz się już od dawna, a może byłeś już nawet przy konfesjonale, ale jednak rezygnowałeś w ostatniej chwili. Podczas gdy inni robią rachunek sumienia i klękają przy konfesjonale, Ty nie przestajesz tworzyć rachunku zysków i strat… Czy warto iść do spowiedzi? Co będzie jeśli … (w miejsce kropek wstawiasz kolejne czarne scenariusze, w których widzisz swoją klęskę). Bijesz się z myślami, chcesz ale się wahasz… Znasz ten stan? Jeśli tak to czytaj dalej.

Nasze życie składa się z decyzji, które podejmujemy. Czasem przychodzi to łatwo, kiedy do stracenia mamy niewiele, a do zyskania bardzo dużo, czasem trzeba wielu godzin, a nawet dni namysłu. Niekiedy jesteśmy zmuszeni podejmować ryzykowne decyzje, ponieważ na ocenę ich prawidłowości musimy długo czekać. Jest jednak taka decyzja, która zawsze przyniesie dobre owoce. To ta dotycząca skorzystania z sakramentu spowiedzi. Nawet jeśli po odejściu od konfesjonału nie poczujesz nic –  żadnych „fajerwerków”, żadnego uczucia, że spadł Ci z serca ogromny kamień – uwierz, że warto! Każda spowiedź to nowy początek. Przychodzisz do Boga z kartką zabazgraną w rzeczy, które szpecą Twoje serce. Odchodząc od konfesjonału trzymasz w dłoniach nową, czystą kartkę, na której Bóg napisał: Kocham Cię! Równocześnie zapominając o tym wszystkim, co było złe. I tak za każdym razem, kiedy zdecydujesz się uklęknąć przy konfesjonale. Rachunek jest prosty: oddajesz Bogu to, co złe, a On w zamian daje Ci swoją ojcowską miłość.

Każdy z nas ma w życiu gorsze i lepsze chwile. Czasem jest ono kwitnącym, pełnym życia ogrodem, a czasem suchą pustynią, w której wszystko usycha. Niezależnie od tego, w jakim stanie aktualnie się znajdujemy, spowiedź to zawsze najlepsza decyzja. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek żałowała, którejś ze swoich spowiedzi. Czasem odchodziłam z uczuciem ulgi, czasem nie czułam zupełnie nic, opierając się tylko na wierze, ale zawsze z poczuciem, że to była dobra decyzja.  Wiele osób porównuje życie do górskiej wspinaczki. To bardzo ciekawy obraz. Każdy, kto choć raz był w górach, wie że na szczyt zwykle prowadzi wytyczony szlak. Prawdziwy problem zaczyna się, kiedy z niego schodzimy. Zaczynamy błądzić i wszystko zaczyna się komplikować. Spowiedź jest jak powrót na właściwy szlak. Wejście na udeptaną, sprawdzoną ścieżkę. Czasami czekamy na nadzwyczajną interwencję Boga, błagamy Go o pomoc i buntujemy się, kiedy wydaje się milczeć. Zapominamy, że zostawił nam potrzebny „zestaw ratunkowy”, czyli  Sakrament Pokuty i Eucharystię. Przystąpcie bliżej do Boga, to i On przybliży się do was (Jk 4,8). Jaką więc podejmiesz decyzję? Zgodzisz sie na to, by mieć w bagażu podręcznym łaskę, która uratuje Ciebie od duchowej śmierci?

Magdalena Pawełczyk