Każdemu z nas zdarzyło się w życiu podzielić jakąś tajemnicą z drugim człowiekiem. Zwykle była to osoba nam bliska, przyjaciel, czyli ktoś, kogo obdarzyliśmy zaufaniem. Tajemnica to coś, czym nie chcemy dzielić się ze wszystkimi, coś co chcemy chronić przed światem. Czasem wstydzimy się jej, gdyż mogłaby wpłynąć na negatywny odbiór naszej osoby wśród innych ludzi. Bywa, że i my stajemy się powiernikami ludzkich tajemnic. Wszystkich nas obowiązuje tajemnica naturalna, czyli powinność zachowania tylko dla siebie informacji, które zobowiązaliśmy się nie ujawniać nikomu i przekazywać ich dalej. Nie jest to jednak powinność absolutna. Jeżeli nieujawnienie tajemnicy spowodowałoby naruszenie czyjegoś dobra, mamy obowiązek posiadane informacje ujawnić. Należy jednak pamiętać, że są to sytuacje wyjątkowe i takie, które faktycznie bezpośrednio uderzają w czyjeś dobro. Faktem jest jednak, że chyba każdy doświadczył nie dochowania powierzonej komuś tajemnicy. Czuliśmy się wtedy zdradzeni i zranieni. Być może nadszarpnięte zaufanie spowodowało, że teraz z trudem otwieramy się na drugiego człowieka, obawiając się ponownego zranienia.

      Niekiedy także spowiedź wywołuje w nas obawy, że ksiądz u którego się spowiadamy, nie dochowa tajemnicy i osoby postronne dowiedzą się o naszej „ciemnej stronie”. Sama myśl o tym przyprawia nas o gęsią skórkę. Być może te obawy, wzmocnione złymi doświadczeniami, sprawiają, że boimy się przystąpić do spowiedzi lub wiąże się ona z olbrzymim stresem. Tymczasem nasze lęki są nieuzasadnione. Tajemnica spowiedzi obowiązuje księdza absolutnie, a to oznacza, że nie ma od niej wyjątków, tak jak w przypadku tajemnicy zawodowej, która dotyczy lekarza czy adwokata.

      W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, Kościół oświadcza, że każdy kapłan, który spowiada, zobowiązany jest pod bardzo surowymi karami do zachowania absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów wyznawanych przez penitentów. Nie może on również wykorzystywać wiadomości o życiu penitentów, jakie uzyskał w czasie spowiedzi. Tajemnica ta, która nie dopuszcza żadnych wyjątków, nazywa się pieczęcią sakramentalną, ponieważ to , co penitent wyznał kapłanowi, zostaje zapieczętowane przez sakrament.” (KKK, 1467) Innymi słowy: wszystko co wyznamy na spowiedzi (nie tylko grzechy!) przeznaczone jest dla Pana Boga i takim ma pozostać. Jeśli nadal mamy wątpliwości, możemy spojrzeć na to jeszcze z innej strony. Każdy spowiednik jest także penitentem. Stąd rozumie naszą potrzebę intymności i prywatności.

      Warto zwrócić uwagę jeszcze na jeden aspekt. Co jeśli ktoś podczas spowiedzi wyznaje grzechy, które równocześnie są zgodnie z prawem przestępstwem i rażąco godzą w dobro innego człowieka lub jeśli to penitent jest ofiarą przestępstwa? Jak już to było wcześniej wspomniane, od tajemnicy spowiedzi nie ma żadnych wyjątków. Kapłan może jednak starać się skutecznie pomóc penitentowi, wskazać mu rozwiązanie, czy przekonać do tego, jak ów człowiek powinien się zachować. Wszystko to powinien jednak czynić z miłością, życzliwością i delikatnością.

     Idąc do spowiedzi miejmy na uwadze, że adresatem słów, które wypowiemy w konfesjonale jest sam Bóg, który jest wierny i godny zaufania. On zna nas lepiej niż my sami siebie i rozumie naszą potrzebę intymności. Wszystko to sprowadza się do wiary w to, że Sakrament Pokuty, to spotkanie z Miłością, a nie przesłuchanie.

Magdalena Pawełczyk