Rzeczywiście: Katechizm potwierdził wymóg, by katolik spowiadał się przynajmniej raz w roku. Każdy penitent – nawet ten „roczniak”, wie doskonale, że to minimum nie wystarczy do prowadzenia życia w pełni chrześcijańskiego i nie umożliwia rozwoju duchowego; jest też czymś bardzo trudnym, by taki ktoś przez cały rok żył w łasce uświęcającej. Wniosek nasuwa się sam: aby korzystać z łaski Bożej, która do zbawienia jest nam koniecznie potrzebna, do konfesjonału należy podchodzić znacznie częściej. Dla większości wiernych taką optymalną częstotliwością jest spowiedź św. jeden raz w miesiącu. Aby tak się stało, warto z góry wpisać do swojego kalendarza daty korzystania z posługi kapłana lub też ustalić stały termin dla przyjmowania tego sakramentu. Właśnie regularna i systematyczna spowiedź (uwolniona maksymalnie od naszych nastrojów, pogody, samopoczucia, zajęć czy subiektywnej samooceny życia duchowego) daje gwarancję prawdziwej pracy nad sobą, z której będzie się można sumiennie rozliczać przed Bogiem i spowiednikiem. Gdyby zaś zdarzył się grzech ciężki, penitent powinien szukać konfesjonału jak najszybciej, by nie trwać w stanie „śmierci duchowej”.

Ta ogólna zasada podlegać będzie modyfikacjom według sugestii spowiednika, który ją potwierdzi lub skoryguje w zależności od indywidualnych potrzeb penitenta. Ktoś, kto żyje w wyjątkowo trudnych dla życia duchowego warunkach lub też pragnie autentycznego i intensywnego rozwoju swego życia wewnętrznego, z pewnością będzie się spowiadał częściej niż raz w miesiącu.

Fragment książki pt. „Jak się spowiadać? Vademecum penitenta” (Wydawnictwo SALWATOR)

Autorstwa ks. Aleksandra Radeckiego

Książkę znajdziesz TUTAJ